Józef I Habsburg (urodzony w Wiedniu 26 lipca 1678 roku, zmarł na ospę w Szátmár 17 kwietnia 1711 roku) herb
Syn Leopolda I Habsburga cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Węgier, Czech i Eleonory Magdaleny Wittelsbach, córki Filipa Wilhelma Wittelsbacha księcia-elektora Palatynatu Reńskiego.
Wicekról Czech od 2 kwietnia 1657 roku do 5 maja 1705 roku, koregent Węgier od 9 grudnia 1687 roku do 5 maja 1705 roku, król Węgier i Chorwacji od 5 maja 1705 roku do 17 kwietnia 1711 roku, król Czech i książę-elektor Świętego Cesarstwa Rzymskiego, margrabia Moraw od 5 maja 1705 roku do 17 kwietnia 1711 roku, król Niemiec [koronowany 26 stycznia 1690 roku] od 23 stycznia 1690 roku do 17 kwietnia 1711 roku, król Neapolu od 7 lipca 1707 roku do 17 kwietnia 1711 roku, cesarz Rzymski Narodu Niemieckiego od 5 maja 1705 roku do 17 kwietnia 1711 roku, arcyksiążę Austrii, Styrii, Karyntii i Krainy od 5 maja 1705 roku do 17 kwietnia 1711 roku, książę cieszyński od 5 maja 1705 roku do 17 kwietnia 1711 roku.
Tytulara: Józef, z Bożej łaski uświęcony i wybrany cesarz rzymski, po wieki August, król Niemiec, Węgier, Czech, Dalmacji, Chorwacji, Slawonii, etc., etc., arcyksiążę Austrii, książę Burgundii, Brabancji, Styrii, Karyntii, Karnioli, margrabia Moraw, książę Luksemburga, Górnego i Dolnego Śląska, Wirtembergii, Teck etc., książę Szwabii, hrabia Habsburga, Tyrolu, Ferreti, Kyburga, Gorycji etc., landgraf Alzacji, margrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Burgau, Górnych i Dolnych Łużyc etc., pan Marchii Wendyjskiej, Salin, Port Naon, etc., etc., etc.
W Wiedniu 24 lutego 1699 roku poślubił Wilhelminę Amalię Welf (urodzona w Hanowerze 21 kwietnia 1673 roku, zmarła w Wiedniu 10 kwietnia 1742 roku), córkę Jana Fryderyka Welf księcia brunświckiego na Lünenburgu-Hanower i Benedykty Henryki Wittelsbach, córki Edwarda Wittelsbacha księcia-palatyna Simmern.
Kontynuował merkantylistyczna politykę ojca i wojnę o sukcesję hiszpańską (1701-1714).
W toku wojny między Habsburgami, Rzeczpospolitą i Wenecją a Turkami, w 1687 roku sejm węgierski w Preszburgu przyznał Habsburgom dziedziczne prawo do korony. Cesarz Leopold I wyznaczył wtedy do roli monarchy węgierskiego syna, Józefa. Podczas powstania na Węgrzech, w 1707 roku został zdetronizowany, jednak w 1708 roku pokonał Franciszka II Rakoczego pod Trenczynem, co doprowadziło do rychłego końca rebelii.
W 1711 roku udało mu się zakończyć ogólnonarodowe powstanie pod wodzą największego magnata węgierskiego Franciszka II Rakoczego, trwające od 1704 roku (pokój w Szatmar w 1711 roku).
W 1708 roku potwierdził przyznanie książętom Hanoweru z rodu Welfów godności elektorów Rzeszy. W tym samym roku przywrócono prawo głosu w kolegium elektorskim królom czeskim, (czyli Habsburgom) - zostało zawieszone w czasie powstania w Czechach w trakcie wojny trzydziestoletniej.
W 1709 roku obiecał sejmowi czeskiemu przeprowadzenie zmian w niekorzystnym dla Czechów statucie krajowym królestwa. Miano zmienić upokarzające zapisy wprowadzone przez cesarza Ferdynanda II po bitwie pod Białą Górą.
Zdołał wyprzeć wojska francuskie z Włoch i Niderlandów.
Udaremnił sojusz Ludwika XIV ze Szwecją przez zawarcie pokoju z Karolem XII, w wyniku którego nastąpiło złagodzenie nietolerancyjnej polityki austriackiej wobec protestantów śląskich (Altranstädt w 1707 roku).
Uzyskał u papieża uznanie Karola VI jako króla Hiszpanii.
Nie pozostawił męskiego potomka, po jego śmierci jedynym spadkobiercą monarchii habsburskiej stał się Karol VI.
Pochowany w klasztorze Kapucynów w Wiedniu.
Żródła:
Józef I Habsburg "w Wikipedii"
01-01-2022
21-07-2020